قراردادهای هوشمند

مانند بسیاری از تفکرات در صنعت بلاک چین، اصطلاحی سردرگم بنام “قراردادهای هوشمند” وجود دارد. فناوری جدید این امکان را دارد که توسط بلاچین‌های عمومی قراردادهایی هوشمندی را که درک آنها مشکل و گیج کننده است، با تعامل درونی توصیف کنند در حالی که یک قرارداد استاندارد نمایی کلی از ارتباطی دوره‌ای است (اغلب قابل اجرا بوسیله قانون) یک قرارداد هوشمند روی یک ارتباط با کد مخفی تاکید می‌کند. فهرست قراردادهای هوشمندی که کاملا قانونی برنامه‌ریزی می‌شوند یا قراردادهایی که بوسیله موسسان آن تنظیم می‌گردند متفاوتند .

اولین تصور در سال ۱۹۹۳ توسط دانشمند و رمز نویس کامپیوتر Nick Szabo   به عنوان نوعی از ماشین خودکار (ماشین خودکاری که با انداختن پول در آن جنس تحویل می‌داد) توصیف گردید. مثال معروفی که او بکار برد این مسئله را توضیح می‌داد که چگونه کاربران می‌توانند با وارد کردن اطلاعات و قیمت کالایی کوچک مانند چیپس، بادام زمینی و نوشیدنی غیر الکلی را در دنیای واقعی از دستگاه  دریافت کند.

درمثال ساده ای، کاربران اتریوم قادر بودند ۱۰ اتر به دوستی ارسال کرده که این اترها محتوی اطلاعاتی بودند که در یک قرارداد هوشمند بکار می‌رفت. (برای توضیحات بیشتر در مورد تعریف اتر نگاهی به صفحه راهنما بیاندازید) در این مثال؛ کاربر قراردادی را تنظیم می‌کند و اطلاعاتی را در آن قرار می‌دهد که قادر است دستور کار را اجرا کند. اتریوم پلتفرمی است که بطور اختصاصی برای ایجاد قراردادهای هوشمند ساخته می‌شود.  اما این ابزارهای جدید هدف شان جداسازی نیست این گمان وجود دارد که آنها می‌توانند شکلی از قطعات ترکیبی برای برنامه‌های غیر متمرکز(برای توضیحات بیشتر نگاهی به توصیف Dapp  مخفف برنامه‌های غیر متمرکز بیاندازید) و حتی شرکت‌های مستقل غیر متمرکز باشند.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می کنند؟

این نکته قابل ذکر است که بیت کوین اولین حامی قراردادهای هوشمند بود به این مفهوم که این شبکه می‌تواند ارزش ها را از شخصی به شخص دیگر منتقل کند. این شبکه از منحنی‌هایی تشکیل شده که تنها معاملات قانونی را انجام می‌دهند. که مطابق با استاندارد آنها باشد. به هر صورت، بیت کوین به ارزهایی که در این چارچوب قرار می‌گیرند محدود می شود.

از نگاه مقایسه اتریوم جایگزین بیت کوینی است بیشتر زبان بازدارنده دارد.(یک زبان برنامه نویسی با استفاده از ۱۰۰ یا بالای ۱۰۰ زبان اسکریپتی) که این جایگزین زبانی می‌شود که سازندگان آن اجازه نوشتن برنامه‌های خود را با آن دارند. اتریوم به طراحان این اجازه را می‌دهد که برای قراردادهای هوشمند یا عوامل خود برنامه‌ریزی کنند که به آن اوراق سفید اتریوم می‌گویند. این زبان بنام Turing – Complete (حل مشکل یا مساله بوسیله کامپیوتر) است بدین معنی که یک مجموعه گسترده‌تر از دستورالعمل‌های محاسباتی را حمایت می‌کنند.

قراردادهای هوشمند می‌توانند:

• به عنوان حساب‌های چند امضایی بکار روند، بنابراین موجودی‌ها فقط زمانی ارسال می‌گردد که درصدی از موافقت افراد حاصل گردد.
• اگر فردی امتیازی را از دیگری خریداری کند امکان اداره ی قراردادها بین کاربران وجود دارد.
• برنامه های سودمندی برای قراردادهای دیگر ایجاد شود.(مانند اینکه چطور برنامه های یک نرم افزار عمل می کنند)
• ذخیره اطلاعات درباره یک برنامه کاربردی مانند ثبت اطلاعات یک زمین ملکی یا سابقه عضویت.

استحکام حساب ها:

برای بررسی موضوعات گذشته، قراردادهای هوشمند احتمالا نیاز به همکاری با دیگر قراردادهای هوشمند را دارند.

وقتی فردی، روی موضوع درجه حرارت یک روز گرم تابستانی شرط بندی می‌کند، ممکن است زنجیره‌ای از قراردادها را تحت تاثیر خود قرار دهد.

یک قرارداد ممکن است برای اطلاعات محیطی و تعیین وضعیت آب وهوا بکار رود و قرارداد دیگری وضع گردد که به نتیجه قرارداد اول وابسته باشد و روی آن شرط بندی شود.

کارکرد هر قرارداد نیازمند هزینه تراکنش اتر است که بستگی به میزان قدرت محاسبات دارد. در صفحه راهنمای ما توضیح اینکه اتریوم چگونه عمل می‌کند؛ به این گونه است که اتریوم کد قرارداد هوشمند که یک کاربر یا قراردادی دیگر با ارسال پیامی با کارمزد تراکنش کافی نشان می‌دهد.

دستگاه مجازی اتریوم می‌تواند قراردادهای هوشمند را در بایکوت هایی با یک سری از صفرها و یکان ها که توسط این شبکه خوانده و تفسیر می‌گردند قانونی می کند.

مترجم: سرکار خانم مختیا

حق ترجمه و نشر محفوظ است